تکنولوژی آموزشی

آموزش چقدر باید پیشرفت کنه که جوابگوی این نسل باشه؟؟؟

 چند روزیست که میزبان باد های پائیزی هستیم.بوی پائیز همیشه برایم تداعی کننده بوی کیف و کتاب و دفتر و قلم نو بود که تا مدتها بوی نویی شان در اتاقم می پیچید.

روزهای اول مدرسه با چه وسواسی از وسایلم مراقبت می کردم. می خواستم تا آخر سال همان بو را داشته باشند. حسی زودگذر که فقط تا یک هفته دوام داشت. هنوز

هم با پائیز به وجد می آیم و هوس نویی می کنم. دلم می خواهد باز روپوش مدرسه به تن کنم و در میان شادی و غوغای بچه ها خودم را گم کنم. پا به دنیایی بچگانه

بگذارم و از آن لذت برم. بخندم، بدوم، و بازی کنم، فارغ از تمام دنیای بزرگانه ای که برای خود ساخته ام. این دنیا دیگر محصور باید ها و نباید های ساختگی نیست. بی

انتهاست. بی غل وغش، آرام و راحت و بی دغدغه. راحت می خندی، راحت می گریی و راحت تر همه را فراموش می کنی.

 ای دبستانی ترین احساس من ...بازگرد این مشق ها راخط بزن.......

کاش می شد باز کوچک می شدیم.......لا اقل یک روز کودک می شدیم

ای معلم نام و هم یادت به خیر.....یاد درس آب و بابایت به خیر

با وجود توسعه ی فن آوری ها و شکوفایی روش های نوین و همگام با روز تکنولوژی، شوربختانه هنوز زیرساخت های آموزش، کهنه، ناکارآمد و ناهمگام با

نیازهای امروز و فردای جامعه است. ایجاد مدارس هوشمند و کلاس الکترونیک نیز نتوانسته است سیستم مبتنی بر تخته سیاه و محتوای انبوه و حافظه مدار را

دگرگون نماید.

مدرسه امروز بیشتر به موزه ی تاریخ می‌ماند که پدرها و پدربزرگ های ما می‌توانند با ورود به آن خاطرات قدیمی خود را بازبینی کنند.

چه باید کرد؟